ادبستان ، سایت شعر و ادبیات ایران ، ادبیات معاصر ایران ، شعر امروز ایران ،. شعر معاصر جهان ، شعر و ادب فارسي ، ادبيات و شعر ، آثار ادبي ، آثار ادبی ، الأخبار ، اخبار ادبي ، اخبار ادبی ، الأخبار الادبي ، الأخبار الادبی ، ادب ، ادب و هنر ، ادبا ، الادبي ، ادبي ، ادبيات ، ادبيات ، ادبيات ايراني ، ادبيات ايراني ، ادبيات پست مدرن ،ادبيات داستاني ، ادبيات داستاني ، ادبيات معاصر ايران ، ادبيات و فرهنگ ، ادبيات و فرهنگ ، أدبية ، الادبی ، ادبی ، ادبیات ، ادبیات ، ادبیات ایرانی ، ادبیات ایرانی ، ادبیات پست مدرن ،ادبیات داستانی ، ادبیات داستانی ، ادبیات و شعر ، ادبیات و فرهنگ ، ادبیات و فرهنگ ، أدبیة ، اديب ، ادیب ، آرايه ادبي ، آرايه هاي ادبي ، آرايه ي ادبي ، آرایه ادبی ، آرایه های ادبی ، آرایه ی ادبی ، اشعار ، اغاني ، أغاني ، اغانی ، أغانی ، افسانه ، أمثال وحكم ، بیت ، پست مدرنيسم ، پست مدرنیسم ، ترانه ، ترجمه ، ترجمه ادبي ، ترجمه ادبی ، ترجمه داستان ، ترجمه شعر ، ترجمه ي ادبي ، ترجمه ي داستان ، ترجمه ي شعر ، ترجمه ی ادبی ، ترجمه ی داستان ، ترجمه ی شعر ، تصنيف ، تصنیف ، الثقافة ، ثقافة ، جایزه شعر ، جشنواره شعر ، جشنواره هاي شعر ، جشنواره های شعر ، چامه ، چكامه ، حکايت ، حکایت ، خبرهاي ادبي ، خبرهای ادبی ، خيالي ، خیالی ، داستان ، داستان ايراني ، داستان ایرانی ، داستان بلند ، داستان پليسي ، داستان پلیسی ، داستان ترجمه ، داستان ترسناک ، داستان خيالي ، داستان خیالی ، داستان زندگي ، داستان زندگی ، داستان سرايي ، داستان سرایی ، داستان علمي تخيلي ، داستان علمي تخيلي ، داستان علمي-تخيلي ، داستان علمی تخیلی ، داستان علمی تخیلی ، داستان علمی-تخیلی ، داستان غم انگيز ، داستان غم انگیز ، داستان فارسي ، داستان فارسی ، داستان كوتاه ، داستان گو ، داستان مدرن ، داستان مصور ، داستان معاصر ، داستان معاصر ايران ، داستان معاصر ایران ، داستان منظوم ، داستاني ، داستانی ، دراسات ، دوبيتي ، دوبیتی ، رباعي ، رباعي سرا ، رباعيات ، رباعی ، رباعی سرا ، رباعیات ، رحلات ، رسائل ، روايات مسرح ، رواية ، رواية ، روايت ، روایات مسرح ، روایة ، روایة ، روایت ، زنان شاعر ، سايت شعر و ادبيات ايران ، سبك شعر ، سبك نويسندگي ، سبك نویسندگی ، سرايش ، سرایش ، شاعر ، شاعر ايران ، شاعر ايراني ، شاعر ایران ، شاعر ایرانی ، شاعر معاصر ، شاعران زن ، شاعران زن جهان ، شاعرانه ، الشاعرة ، شاعري ، شاعری ، شب شعر ، شعر ، الشعر ، شعر آزاد ، شعر الأطفال ، الشعر الفصيح ، الشعر الفصیح ، الشعر القديم ، الشعر القدیم ، شعر امروز ، شعر امروز ايران ، شعر آوانگارد ، شعر ايران ، شعر ايراني ، شعر ایران ، شعر ایرانی ، شعر بالعامية ، شعر بالعامیة ، شعر بي قافيه ، شعر بي وزن ، شعر بی قافیه ، شعر بی وزن ، شعر پيشرو ايران ، شعر پیشرو ایران ، شعر ترجمه ، شعر جهان ، شعر جوان ، شعر حماسي ، شعر حماسی ، شعر زنان ، شعر سپيد ، شعر سپید ، شعر سنتي ، شعر سنتی ، شعر طنز ، شعر عاطفي ، شعر عاطفی ، شعر عامی ، شعر عشقی ، شعر فارسي ، شعر فارسی ، شعر كوتاه ، شعر مدرن ، شعر مذهبي ، شعر مذهبی ، شعر معاصر ، شعر معاصر ايران ، شعر معاصر ایران ، شعر منثور ، شعر موزون ، شعر نو ، شعر نو نيمايي ، شعر نو نیمایی ، شعر نيمايي ، شعر نیمایی ، شعر هايکو ، شعر هایکو ، شعر و ادب ، شعر و ادب فارسی ، شعر و ادبيات ، شعر و ادبیات ، شعر و شعراء ، شعر و طنز ، شعر و نثر ، شعر وأدب ، الشعر والثقافة والفنون ، الشعر والشعراء ، شعر وطني ، شعر وطنی ، شعر کهن ، شعر کودکانه ، شعرا ، شعراي معاصر ، شعرای معاصر ، شعري ، شعری ، عاشقانه ، غزل ، غزل امروز ، غزل معاصر ، فرهنگ و هنر ، فكاهة ، فن شاعري ، فن شاعری ، فن شعر ، الفنون ، فهرس شعر ، قافیه ، قصائد ، قصة ، قصة قصیرة ، قصص قصیرة ، قصه ، قصيده ، قصیده ، گفت و گوي ادبي ، گفت و گوی ادبی ، گفتگوي ادبي ، گفتگوی ادبی ، مترجم ، مترجم أدب ، مجله شعر ، مجله ي شعر ، مجله ی شعر ، محمود درويش ، محمود درویش ، مدرنيته ، مدرنيسم ، مدرنیته ، مدرنیسم ، مرثيه ، مرثیه ، مسابقات شعر ، مسابقه شعر ، مسابقه ي شعر ، مسابقه ی شعر ، مسرح ، مصاحبه ، مصاحبه ادبي ، مصاحبه ادبی ، مقالات ، مقاله ، نثر پيشرو ، نثر پیشرو ، نزار قباني ، نزار قبانی ، نصوص ، نظرية شاعرانه ، نظریة شاعرانه ، نقد ، نقد ادبي ، نقد أدبي ، نقد ادبی ، نقد أدبی ، نقد داستان ، نقد شعر ، نوشته هاي ادبي ، نوشته های ادبی ، نويسندگان ، نويسنده ، نویسندگان ، نویسنده ، هايکو ، هایکو ، همايش شعر ، همایش شعر ، کتاب الکترونيکي ، کتاب الکترونیکی ، کتابخانه الکترونيکي ، کتابخانه الکترونیکی ، کنگره هاي شعر ، کنگره های شعر ، کنگره ي شعر ، کنگره ی شعر ،

آدرس ايميلتان را وارد کنيد تا خبر هاي ادبي برايتان پست شود

نشاني ما

iranpoetry(at).gmail.com

January 4, 2005 08:21 PM

علي محمد مودب

متولد 1355، تربت جام
مجموعه شعر : عاشقانه هاي پسر نوح

چند شعر از علي محمد مؤدب:

براي شهيد محمد علي بردبار

سقراط نيستي كه شوكران نوشيده باشي
در محاصره‌ي آتنيان معذب
امير كبير نيستي
كه دست شسته باشي از زندگي
وقتي كه مي‌لرزد دستان قاتل
با آب خونينِ حوض فين
و ناصرالدّين شاه، سبيلش را مي‌جود در خواب
حلّاج نيستي كه انالحق گفته باشي بر سرِ دار
نه شمسي نه عين القُضات

تو مثل خودت هستي محمد علي
احتمالاً گلوله‌اي خورده‌اي
يا در كسري از ثانيه
با چند هم‌سنگرت خاكستر شده‌اي
تو مثل خودت هستي محمد علي
چوپاني ساده‌دل
كه هميشه زير دندان‌هايت داري
مزه‌ي برفِ كوه‌هاي‌ تربت جام را
ولو كه كاسه‌ي سرت مانده باشد سال‌ها
روي خاك گرم خوزستان
يكي هستي از همين استخوان‌هايي
كه هر روز مي‌آورند
كه مي‌نامند شهيد گمنام
تو مثل خدا هستي محمد علي
اين را فرزندت خوب مي‌فهمد
تو رفتي
باقر بي بي زهرا رفت
حسينِ عمو رفت
حسنِ عمو رفت
امّا هيچ اتّفاقِ مهّمي ‌نيفتاد
تنها بعضي از دختران ده
گيسو‌هايشان را دور از چشم شويشان سپيد كردند
تنها مادرت بعضي شب‌ها گريه كرد
و حرف زد با قاب عكست
در گوشه خانه كه خبري نداشتي
دايي هر شب قرص‌هايش را خورد
هذيان‌هايش را گفت
فقط اگر بودي تشنه نمي‌مرد شايد
شايد اگر بودي
يك غروب كه بر مي‌گشتي
با بار علف براي گوساله‌ها
مهمان تهراني تو مي‌شدم من
كه با سادگي روستايي‌ات
احوال جناح‌هاي سياسي پايتخت را سؤال كني
صغري چاي بريزد
تو بگويي كه در تلويزيون ديده‌اي كه شعر مي‌خوانده‌ام
و با افتخار به همسرت نگاه كني
به‌ ياد تو نبودم وقتي در پارك‌هاي تهران
شعر مي‌خواندم براي دختران
به‌ياد تو نبودم در هتلِ آزادي
وقتي ملخ دريايي مي‌خوردم با شاعران عرب
كه از آرمان قدس حرف مي‌زدند
به‌ياد تو نبودم در اتوبوس‌هاي جمالزاده- تجريش
وقتي نيازمندي‌هاي روزنامه‌ها را مرور مي‌كردند
حتّي مادرت از ‌يادت برد تو را گاهي
در صف‌هاي شلوغ نانوايي‌هاي «گلشهر»
مي‌بيني بعد از تو هيچ اتّفاق مهّمي ‌نيفتاد
داريم همان‌جور زندگي مي‌كنيم
دارند همين‌ جور مي‌ميرند

جهان تنگي كوچك است
از دريا كه سخن مي‌گويي و كلمه‌هاي من
شناكنان
به دهان تو مي‌شتابند
نيوتن
به عكس‌العملي مناسب مي‌انديشد
ماهي‌ها جا عوض مي‌كنند
نيوتن
با گچ مي‌كوبد به پيشاني‌ام
همه‌ي سيب‌هاي جهان را
برسرم تكانده‌اي
دارم نم‌نمك مي‌فهمم
جاذبه يعني چه؟
گوشي را مي‌گذاري
سيب را برمي‌دارم
ماهي‌ها
همچنان در سيم‌ها شنا مي‌كنند.

چشمانم را از من گرفته‌اند
لبانم را از من گرفته‌اند
تنم را
و شادي‌هاي حواس را
از من گرفته‌اند
روحم را
و بازيگوشي‌هاي انسان را
از من گرفته‌اند
جمعه تبسم‌هايت را
از من گرفته‌اند
و كودكاني را كه مي‌توانستند
دلتنگي‌هايمان را
با مداد رنگي‌هايشان گم كنند.
تو را
عشقم را
و زندگي‌ام را
از من گرفته‌اند
بي‌آن كه حتي
مرگم را به من داده باشند

كوهها مي‌فرسايند
لبخندها مي‌پلاسند
و رود‌خانه‌ها مي‌خشكند
آدمي گذراست
چون اندوه
دختركي را بنگر
كه ديروز بر «شانه‌ي سرش» مي‌گريست
و زني را كه در غلغله‌ي غليان‌هاي خندان
گيسوانش پيداست
كه شانه نمي‌خواهند
با زيستن بياميز
آن‌چنان كه شاخ‌هاي گوزنان با هم مي‌آميزند
آن‌چنان كه نافه با باد مي‌آميزد
و زن
با مرد
با زيستن بياميز
آن‌چنان كه خسته‌اي
دو دستي
با پرتگاهي مي‌آميزد
اگر چه حتي فرياد
به ياري‌اش بر نيايد
زندگي آوازي نيست
كه به هواي كوهستان سر دهي
و
به انتظار بايستي .

موش به سوراخش مي‌خزد
لاك‌پشت به لاكش
و شترمرغ
سر در شن فرو مي‌كند
اما قناري را اگر بترسانند
مي‌پرد به آغوش آسمان

5
اذيتم‌ مي‌كند اين‌ هزار پا
كه‌ در گوشم‌
دارد پاهايش‌ را مي‌شمارد
اذيتم‌ مي‌كند اين‌ دريا
كه‌ سرشارم‌ از خروش‌ عاشقانه‌ و مي‌دانم‌
در گوش‌ همه‌ي‌ ماهي‌ها
آب‌ رفته‌ است‌
اذيتم‌ مي‌كند
اذيتم‌ مي‌كند
اين‌ زخم‌
اين‌ چشمه‌ي‌ سياه‌ سرد
كه‌ مدام‌ مي‌جوشد و پغله‌ مي‌زند
از جگر آتش‌ گرفته‌ كوهي‌
كه‌ لب‌ وا نمي‌كنم‌ به‌ شكايت‌
تا فرياد ناگوار فرهاد
دهان‌هاي‌ آب‌ افتاده‌ در «قصر شيرين‌» را
تلخ‌ نكند
پي‌ خوبان‌ گرفته‌ صاحب‌ مرده‌
ولي‌ اذيتم‌ مي‌كند
اين‌ سگ‌ كه‌ مثل‌ خيال‌ تو
راه‌ افتاده‌ دنبال‌ من‌
ــ توي‌ خيابان‌هاي‌ پايتخت‌
از ميان‌ اين‌ همه‌ آدم‌
هي‌ پاچه‌ي‌ مرا مي‌گيرد

نه‌ آدم‌ بشو نيست‌ اين‌ آدم‌
كه‌ سرش‌ شكل‌ زمين‌ است‌
مثل‌ زمين‌ مي‌چرخد
با آسياب‌هاي‌ برقي‌ مي‌چرخد
با دامن‌ رقاصه‌ها مي‌چرخد
روي‌ شاخ‌ كله‌ گنده‌ها مي‌چرخد
روي‌ شاخ‌ گاو مي‌چرخد زمين‌
مي‌چرخد و مي‌چرخاند زنان‌ را
سكه‌ها را و گلوله‌ها را
و مرا با زنان‌ و
سكه‌ها و گلوله‌ها
زمين‌ شكل‌ سر من‌ است‌
با پوشش‌ تنك‌ قطب‌ شمالش‌
با گدازه‌هاي‌ نهفته‌اش‌ در مغز
با درياهاي‌ روان‌ بر گونه‌هايش‌
با عاشقانه‌هاي‌ يخ‌ بسته‌ در چانه‌اش‌
من‌ خوابم‌ مي‌برد در ترمينال‌ اصفهان‌
زمين‌ مي‌چرخد
زمين‌ خوابش‌ مي‌برد در ترمينال‌ قم‌
من‌ مي‌چرخم‌
زمين‌ در بم‌ مي‌لرزد
من‌ در تهران‌
مثل‌ دل‌ من‌ سفر مي‌كند زمين‌
و عاشق‌ مي‌شود
به‌ ابري‌ كه‌ نمي‌داند
زخمي‌ است‌ بر گونه‌ آسمان‌

مثل‌ دل‌ من‌ عاشق‌ مي‌شود زمين‌
و مي‌لرزد
مي‌لرزد و شعري‌ تازه‌ سر مي‌كوبد
به‌ ديواره‌هاي‌ سرم‌
دست‌ به‌ سينه‌ بايستيد آقايان‌!
بزرگ‌ترين‌ شاعر جهان‌ اينجاست‌
اينجايم‌ همچون‌ آيينه‌ خشمگين‌
براي‌ همه‌ لحظه‌هاي‌ مردمانم‌
نخنديد به‌ پرمدعايي‌ من‌!
ياد گرفته‌ام‌ ادعا كنم‌ تا بزرگ‌ شوم‌
اين‌ جا اين‌ جوري‌ بزرگ‌ مي‌شوند
زخم‌ها
هر انساني‌ زخمي‌ است‌
هر خانه‌اي‌ زخمي‌
و هر شهري‌ زخمي‌
و زمين‌ مثل‌ من‌ زخمي‌
و زمين‌ مثل‌ من‌ عاشق‌ است‌
مي‌گردم‌، مي‌گردد
مي‌لرزم‌، مي‌لرزد
به‌ دنبال‌ طبيبي‌ ديگر
طبيبي‌ ديگر
كه‌ بتواند بنويسد:
«هر روز يك‌ مرتبه‌ عاشورا»
علي‌محمد مودب‌
زمستان‌ هشتاد و دو تهران‌

تنها درياي جهان
جزيره!
جزيره!
جزيره‏‏‏اي آبي در اقيانوس موحش خاك1
جزيره‏‏‏اي كه پدران
از شيطنت دختركانشان به آن‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏گريزند
كه هر نيمه شب عاشقان و فرشتگان زمين
در آن گرد‏ مي‏‏‏آيند و‏ ‏‏‏‏‏‏‏مي‏گريند

خزر را ديدم
هزاران فرياد بر هم ريزنده
هزاران لبخند در هم شكننده
هزاران چهره كه آب‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏روند
و صداهاشان را گم‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏كنند
دريايي كه اگر سردبير روزنامه‏‏‏اي‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏بودم
هر روز عكسش را در صفحة حوادث‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏گذاشتم

خزر
دريايي كه كنسرو ‏‏‏‏‏‏‏‏مي‏كنم
بي‌تاب‌ترين لحظه‌هام را
بلكه از فروشگاهي دور
يكي‌شان را بخري
بيست دقيقه بجوشاني
ناخن‌گيري بجويي
و دور از چشم خريدارت
موجها و قايقهام را تماشا كني
نامم را زمزمه كني و ناخنهات را بجوي

خزر منم
اين ماهي كوچك
كه گربه‏‏‏اي نشسته تا نگذارد
در آبهاي بزرگ عاشقي كنم

خزر منم
با نا آراميهاي قلبم
كه خون‏‏ ‏‏‏‏‏‏مي‏خورد از آميختن با آب دهان پتيارگان
بي‌تابي نيمه‌شبانم
شايد از ادرار روسها باشد

خزر منم
شاعري خاكي
كه حالا مهمان ماه هم‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏شوم
مردي با مشتي دريا
كه‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏گريزد از انگشتان لرزانم
تا بريزم در حوضهاي سنگي
در حوضهاي همسايه بي‌بي معصومه
شبي ابري كه دريا را در ليوان ساكت مريمي ‏ريخته‌ام

صبحي خسته كه اتوبوسي پياده‌ام كرده
مشتم را براي رودي زنده باز كرده‌ام
مرواريدي گذاشته‌ام در دهان هر ماهي
و بازگشته‌ام با خاطرة دشخوار سخنانم
در دهان گاوخوني

غروبي خسته كه تاكسي‌اي پياده‌ام كرده
انساني خالي بوده‌ام در غلغلة ميدان انقلاب
جزيره‏‏‏اي يكتا در اقيانوس موحش خاك
اين گونه كه چنگ‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏زند در ساحل
خزر منم
تنها درياي جهان كه دارد غرق ‏‏‏‏‏‏‏‏مي‏شود

پاييز 83- بابلسر
1- زهير توكلي هم درياي خاك را ديده است!

اصفهان
آب راه افتاد
از هر سي‌ و سه سوراخ دماغش
وقتي قطره‏‏‏اي از خشم من چكيد

ـ ببين اصفهان، بخل اگر ‏‏‏‏‏‏‏‏مي‏كني با دريا
آب از آب تكان‏ نمي‌خورد
ماهيان تو
علف گاوخوني‏‏‏‏‏‏‏‏ مي‏شوند!

تابستان 83- تهران